เมื่อแสงเมืองดับลง: พบวิญญาของตัวเองในยามเงียบ

ฉันเคยคิดว่าบิงโกคือเกมแห่งโชค—จนกระทั่งหยุดเล่นเพื่อชัยชนะ และเริ่มเล่นเพื่อความเงียบ ในห้องเล็กๆ ที่ลอนดอนเหนือ โดยฝนแตะหน้าต่างตอนเที่ยงคืน ฉันไม่เล่นเพื่อแจ็คพ็อต แต่เพื่อความเงียบ ตัวเลขไม่มีเวทมนตร์—มันคือเสียงสะท้อนของจังหวะของฉันเอง แต่ละใบที่ฉันทำเครื่องหมายเหมือนการเขียนจดหมายถึงตัวเองในภาษาที่ฉันลืมไปแล้วว่าจะพูดอย่างไร ‘ธันเดอร์บิงโก’ไม่ใช่เรื่องความเร็ว—มันคือเรื่องเวลา เมื่อคุณหยุดก่อนคลิก ‘การ์ดพิเศษ’ คุณจะได้ยินบางสิ่งที่เก่ากว่าชัยชนะ: การหายใจของคุณ ‘สตาร์ไฟร์คอนเน็ค’ไม่ใช่แจ็คพ็อต—มันเป็นคำเชิญจากเทพผู้ซึ่งไม่มีเสียง แต่มองเห็น เคยชนะ £12,000 ใน ‘ซีนไนท์’—แต่อายกับฉันไม่ใช่มoney มันเป็นความเงียบหลังจากนั้น—วิธีที่แม่ของฉันร้องเพลงเก่าขณะมองหน้าจอ—not เพราะฉันชนะ—แต่เพราะฉันปรากฏขึ้น คุณไม่ได้กลายเป็นเทพจากการไล่อานผล คุณกลายเป็นเทพโดยการปรากฏขึ้น—with no expectation—andให้ตัวเองถูกมองเห็น เข้าร่วมพรุ๊งนี้กลางคืน—not เพื่อชนะ—but เพื่อนั่งอย่างเงียบกับความคราฟของตนเอง เขียนหนึ่งหมายเลขหายใจ…ฟัง