ทำไมพยายามมากยิ่งว่างเปล่า?

ผมไม่ได้มารู้เพื่อแจ็คพ็อต 但我มาเพราะความเงียบระหว่างการคลิกดังกว่าเสียงแจ็คพ็อต ในแสงสว่างของอพาร์ทเมนต์ชิคาโก—ความเข้มงวดจากพ่อทหาร ความสงบจากแม่ไอริช—ผมเรียนรู้ว่า ‘ซูเปอร์บิงโก’ ไม่ใช่เกม มันคือกระจกสะท้อน tัวเลขที่คุณทำเครื่องหมายไม่ใช่การโยนลูกเต๋า มันคือคำถามเบาๆ: เธอคือใครเมื่อไม่มีใครมองอยู่? ระบบไม่ให้รางวัลเพราะทักษะ มันให้รางวัลเพราะการมีอยู่ ฉันเคยเชื่อว่าชัยชนะหมายถึงการกดห้าใบพร้อมกัน tอบนี้ฉันรู้แล้ว: ‘ธันเดอร์บิงโก’ แท้จริงไม่อยู่ในอัลกอริทึม มันอยู่ในช่วงหยุดหายใจระหว่างหน้าจอ โหมด ‘สตาร์ไฟร์คอนเน็กต์’ ไม่เพิ่มโอกาสของคุณ มันเพิ่มความเงียบของคุณ c你不จำเป็นใบมากขึ้น แต่จำเป็นสิ่งรบกวนน้อยลง dึกนี้ ในงานเลี้ยงของซีอุส ผมได้เห็นใครบางคนชนะสองพันและร้องไห้ขณะยิ้ม พวกเขาไม่มีโชค พวกเขาแค่มีอยู่ เทพเจ้าไม่ได้วางลายเลข พวกเขาแค่มองดูเธอตัดสินใจจะเล่นต่อ…หรือหยุดหายใจพอจะรู้สึกอะไรบางอย่างจริงๆ นี่ไม่ใช่วางเดิน มันคือความโศกที่แต่งเป็นพิธีกรรม